Błogosławiony Marek Antoni Durando

Ks. Durando, jako kapłan Zgromadzenia Misji, żył w pełni swoim wincentyńskim powołaniem. Podobnie jak św. Wincenty pozwolił Duchowi Świętemu, by go uświęcał. Będąc Dyrektorem Sióstr Miłosierdzia podejmował śmiałe I odważne – jak na swoje czasy – inicjatywy: posłał Siostry, by opatrywały rannych w Wojnie Krymskiej, założył Zgromadzenie oddające się posłudze chorym w ich domach – Siostry z Nazaretu.

1801, 22 majanarodziny w Mondovì (Piemont, Włochy)
1817wstąpienie do Zgromadzenia Misji
1824, 12 czerwcaświęcenia kapłańskie
1831Dyrektor Prowincjalny Sióstr Miłosierdzia
1837Wizytator Turyńskiej Prowincji Zgromadzenia Misji (do 1880 r.)
1865, 21 listopadazałożenie Zgromadzenia Męki Jezusa z Nazaretu
1880, 10 grudniaśmierć
2001beatyfikowany przez Jana Pawła II
10 grudniadzień wspomnienia liturgicznego

Marcantonio (Marek Antoni) Durando urodził się w 1801 r. w Mondovì (Piemont) w znakomitej rodzinie. Dzieci wychowywała w wierze chrześcijańskiej pobożna matka, podczas, gdy ojciec był liberałem i agnostykiem.

Mając 15 lat Marek Antoni zapragnął nieść Ewangelię w najdalsze zakątki świata. Wstąpił do Zgromadzenia Misji i w wieku 18 lat złożył śluby wieczyste, a w 1824 r. został wyświęcony na kapłana. Pierwsze pięć lat kapłaństwa spędził w Casale, a następnie udał się do Turynu, który był jego domem już do końca życia. Myślał o wyjeździe na misje do Chin, lecz na przeszkodzie stanęło wątłe zdrowie jego matki. Swój zapał ukierunkował więc na Misje Ludowe. Głosił prawdę o Bożym Miłosierdziu, zachęcając wiernych do spowiedzi. Misje te nie ograniczały się jednak tylko do głoszenia kazań, gdyż napotykając sytuacje ubóstwa Ks. Durando interweniował – podobnie jak św. Wincenty – bardzo konkretnie, mając poparcie Wspólnoty. Wspierał również i promował Dzieło Rozkrzewiania Wiary. Przeciwstawiając się zarówno skrajnej pobłażliwości, jak i rygorystycznym poglądom jansenizmu, mówił o Bogu, który jest miłosierny, co owocowało licznymi nawróceniami.

Ks. Durando nalegał na potrzebę sprowadzenia do Włoch Sióstr Miłosierdzia. Chciał, aby przybyły do Piemontu i gdy tak się stało w 1833 r., zostały przywitane przez samego króla Karola Alberta. Powierzono im odpowiedzialność za kilka szpitali wojskowych i cywilnych.  Do roku 1837 przybyło tak wiele nowych powołań, że król oddał do dyspozycji Zgromadzenia klasztor San Salvario w Turynie. Wraz ze wzrostem liczby Sióstr Ks. Durando zapoczątkował działalność sieci centrów charytatywnych w Turynie, zwanych „Misericordie”. Siostry w towarzystwie Pań Miłosierdzia udawały się do domów Ubogich chorych. Wokół centrów powstawały także inne dzieła: pierwsze ochronki dla dzieci oraz warsztaty dla dziewcząt i sierot.

W 1853 r. Ks. Durando odważył się posłać Siostry na front Wojny Krymskiej dla opieki pielęgniarskiej nad rannymi. W tym samym czasie wśród młodzieży rozwinął działalność Stowarzyszenia Cudownego Medalika.

Niezbadane są plany Boże. Dnia 21 listopada 1865 r., w Święto Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny, Ks. Durando powierzył Luigii Borgiotti (obecnie Służebnicy Bożej), pierwsze postulantki nowego Zgromadzenia Męki Jezusa z Nazaretu. Były to młode kobiety, które pragnęły poświęcić swoje życie Bogu, lecz nie mogły sprostać kanonicznym wymogom przyjęcia do wspólnoty zakonnej.

Ks. Marek Antoni Durando zmarł 10 grudnia 1880 r., w wieku 79 lat.