Piotr Jerzy (Pier Giorgio) Frassati był młodym członkiem Stowarzyszenia św. Wincentego a Paulo. Zmarł w wieku 24 lat, zaraziwszy się chorobą Heinego-Medina podczas służenia Ubogim.
| 1901, 6 kwietnia | narodziny w Turynie |
| 1918 | wstąpienie do Konferencji św. Wincentego a Paulo |
| 1922 | porzucenie myśli o kapłaństwie |
| 1925 | niedokończone egzaminy na inżyniera górnictwa |
| 1925, 29 czerwca | zarażenie się wirusem choroby Heinego-Medina |
| 1925, 4 lipca | śmierć |
| 1990, 20 maja | beatyfikowany przez Jana Pawła II jako “człowiek Błogosławieństw” |
| 4 lipca | wspomnienie liturgiczne |
Piotr Jerzy Frassati urodził się w Turynie 6 kwietnia 1901 r.,w wysoko sytuowanej rodzinie Alfredo Frassatiego i Adelajdy Ametis, od których otrzymał surowe wychowanie. Od wczesnych lat wykazywał wielką wrażliwość na ludzi ubogich. W 1918 r. przyłączył się do Konferencji św. Wincentego a Paulo, stowarzyszenia założonego przez Fryderyka Ozanama.
W 1920 r. jego ojciec został włoskim ambasadorem w Niemczech. W tamtym czasie Piotr Jerzy myślał o kapłaństwie, jednak matka, której ambicje w stosunku do syna szły w innym kierunku, przeciwstawiła się jego planom. Tak więc młodzieniec przeżywał swoją wiarę wśród obojętnych wobec niej najbliższych mu osób. Zapisał się na politechnikę w Turynie, pragnąc zostać inżynierem górnictwa. Chciał pracować razem z górnikami, a jednocześnie aktywnie działał w Federacji Włoskich Uniwersytetów Katolickich – FUCI (Federazione Universitaria Cattolica Italiana).
Po rozmowie z Karlem Rahnerem ostatecznie porzucił myśl o kapłaństwie. „Mogę lepiej pomóc obywatelom mojego kraju za pomocą wszelkich dostępnych środków, i jako świecki mogę do nich dotrzeć bardziej, niż gdybym był księdzem. Dobry przykład inżyniera górnictwa może dać lepsze efekty”.
Piotr Jerzy wraz z grupą przyjaciół, którzy żartobliwie nazywali siebie „Ciemnymi Typami”, często brał udział w górskich wyprawach. Ideę przyświecającą grupie streścił w słowach: „Nie wolno nam jakoś sobie radzić; my musimy żyć”. Zachęcał znajomych do radosnego przeżywania wiary. Do jednego z nich powiedział kiedyś: „Jedynie miłość może być celem całego życia. Miłość jest celem, do którego za łaską Bożą pragnę dojść”. Szukał sposobów pokonywania swoich słabości: „Walczę o to, aby stłumić przeszłość i wszystko to, co było w niej niewłaściwe, by w ten sposób osiągnąć lepsze życie”. W 1925 r., w wieku 24 lat zostawił wszystkie inne zaangażowania poza członkostwem w Konferencji św. Wincentego a Paulo.
Dnia 29 czerwca 1925 r. wystąpiły u niego pierwsze objawy choroby Heinego-Medina. Okazało się, że zaraził się wirusem polio odwiedzając pewnego Ubogiego w jego domu. W tym samym czasie babcia Piotra Jerzego była w agonii, jednak on sam nie przypuszczał, że właśnie zaraził się chorobą, która miała odebrać mu życie w przeciągu kilku dni.
Nadszedł piątek 3 lipca, dzień jego systematycznych odwiedzin u biednych. Pamiętał o nich i tym razem: „To są zastrzyki dla Sappy i pokwitowania z lombardu dla C., odnów je na mój rachunek” – napisał z trudem na kartce i wręczył siostrze z prośbą, by przekazała je koledze. Tego samego dnia postawiono diagnozę: zaawansowana poliomyelitis.
Zmarł nazajutrz, w sobotę 4 lipca 1925 r., sparaliżowany przez wirusa. Dopiero po jego śmierci rodzina dowiedziała się o dziełach miłosierdzia, które pełnił. Nawet jego znajomi – poza ścisłym gronem należącym do Konferencji – nie byli świadomi, jak wiele czynił dla Ubogich. Wśród tysięcy uczestników pogrzebu Frassatiego było wielu Ubogich Turynu, odprowadzających go w procesji do kościoła.
Bł. Jan Paweł II, ustanawiając Światowe Dni Młodzieży, dał Piotra Jerzego Frassatiego młodym ludziom za wzór świętości.
