Życie Joanny Antydy Thouret było przygodą pełną pasji służenia Ubogim, “cierpiącym członkom Jezusa Chrystusa”, przygodą naznaczoną jednocześnie wydarzeniami rewolucji Francuskiej.

Joanna Antyda urodziła się 17 listopada 1765 r. w Sancey-le-Long niedaleko Besançon we Francji. Była piątym dzieckiem w rodzinie rolników mieszkających w chrześcijańskim regionie Franche-Comté. W wieku 22 lat wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, by służyć Ubogim, najpierw w Langres, a następnie w Paryżu.

Podczas Rewolucji Francuskiej Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia oraz wiele innych Zakonów i Zgromadzeń uległo rozproszeniu, a Siostry były zmuszone powrócić do swych domów rodzinnych. Również Joanna Antyda w maju 1794 r. powróciła do Sancey.

Dnia 15 sierpnia 1795 r. udała się do Szwajcarii wraz ze wspólnotą „Sióstr od Rekolekcji Chrześcijańskich” założoną przez Ks. Antoniego Sylwestra Receveur. Podczas Rewolucji Francuskiej Wspólnota przez 12 lat tułała się po Europie. Po pewnym czasie Joanna Antyda odłączyła się od nich i w poszukiwaniu znaku od Boga, po samotnej, liczącej ponad 600 km podróży, przybyła do szwajcarskiego Landeron, w pobliżu Neuchâtel. Tam dotarł do niej apel dwóch francuskich kapłanów, proszących o powrót do Besançon, dla zaopiekowania się chorymi i potrzebującymi nauczania dziećmi.

11 kwietnia 1799 r., wraz z dwiema młodymi kobietami, założyła w Besançon bezpłatną szkołę dla dziewcząt i kuchnię dla ubogich. Ludzie nazywali je „Siostrami od kuchni i szkółek”.

Od maja do września 1802 r. Joanna Antyda opracowywała Regułę Życia dla rodzącej się Wspólnoty. Wraz z kilkoma Siostrami pociągniętymi przez ideał jej życia, otwierała nowe szkoły i miejsca dla opieki nad chorymi, dokąd posyłała swoje towarzyszki. 23 września 1802 r. została poproszona o podjęcie służby więźniom w Bellevaux. Wykorzystała w tej posłudze swój talent wychowawczy, zapewniła więźniom wyżywienie, ale jednocześnie zorganizowała pracę, pozwalając im w ten sposób zarabiać. W 1807 r. w Paryżu Wspólnota otrzymała oficjalną nazwę „Sióstr Miłosierdzia z Besançon”.

W maju 1810 r. poproszono o przybycie członkiń Instytutu do Thonon przy wschodniej granicy Francji, a nieco później do Neapolu, dokąd Założycielka udała się z ośmioma Siostrami. Wzięły tutaj pod opiekę Szpital dla Nieuleczalnie Chorych, a na terenie klasztoru, w którym zamieszkały, otworzyły aptekę. Nigdy też nie przestały odwiedzać chorych i ubogich w ich domach.

Konstytucje Instytutu zatwierdził Papież Pius VII dnia 23 lipca 1819 r. Nadał Wspólnocie nazwę „Siostry Miłosierdzia pod patronatem św. Wincentego a Paulo”.  Tego zatwierdzenia nie uznał jednak biskup Besançon i zabronił Joannie Antydzie kontaktowania się z domami na terenie jego diecezji. Spowodowało to rozłam w Instytucie, co naraziło Założycielkę na wiele niesprawiedliwych upokorzeń i cierpień. Znosiła to ze spokojem w przekonaniu, że codzienne krzyże są wyrazem Bożej miłości. Zachęcała swoje Siostry, aby dochowały wierności Stolicy Apostolskiej i wytrwały w służbie Ubogim i we wzajemnej miłości. Nieustannie zabiegała o przywrócenie jedności Instytutu i niezmiennie ufała Bożej Opatrzności.

Zmarła w Neapolu dnia 24 sierpnia 1826 r.

Wspólnota założona przez Joannę Antydę liczy dzisiaj 4.000 członkiń na pięciu kontynentach, prowadzących różnorodne dzieła w służbie Ubogim. Życie wspólnotowe, Eucharystia i Misterium Paschalne są nadal, podobnie jak były dla Joanny, podstawą życia członkiń Zgromadzenia.

Więcej informacji (w języku włoskim, francuskim, angielskim i hiszpańskim) na stronie: www.suoredellacarita.org