Wśród wielu duchowych synów św. Wincentego, którzy stali się przykładem w swym powołaniu do ewangelizowania ubogich, są tacy, którzy wprawili nas w podziw i mogą służyć za przykład do naśladowania. Justyn de Jacobis, wielki apostoł ludności Abisynii (dzisiejsza Erytrea i Etiopia), jest jednym z nich.

Urodził się 9 października 1800 r. w San Fele, w pobliżu Neapolu we Włoszech. Był siódmym dzieckiem Marii Józefy Muccia i Jana Chrzciciela de Jacobis, w rodzinie o wielkiej zaradności i głębokiej wierze chrześcijańskiej.

W 1818 r. Justyn wstąpił do Zgromadzenia Misji w Neapolu. W swej wielkiej pokorze sądził, że nie posiada cech wymaganych do stanu duchownego, ale dzięki Bogu, jego przełożeni byli przeciwnego zdania i zadecydowali, że został wyświęcony na kapłana w dniu 12 czerwca 1824 r. w katedrze w Brindisi, we Włoszech. Przez pierwsze lata kapłaństwa jego główną posługą było prowadzenie rekolekcji dla osób świeckich, kapłanów i sióstr, jak również głoszenie misji parafialnych. Organizował także różnego rodzaju akcje dobroczynne wspierające ubogich.

Wszelkie zadania, jakie mu powierzano, wykonywał w bardzo pokorny sposób, również w duchu posłuszeństwa przyjął służbę na odpowiedzialnym stanowisku w Zgromadzenia Misji. Podczas srogiej epidemii cholery, która wybuchła pod koniec 1836 r. i pustoszyła Neapol. Justyn nieprzerwanie niósł pomoc chorym, nawet z narażeniem własnego życia.

W roku 1838 kardynał Philippe Franzoni, prefekt Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, wizytował Dom Prowincjalny Lazarystów w Neapolu i rozmawiał z Justynem jako przełożonym Domu.  Opowiadał mu o potrzebach ludności Abisynii i pragnieniu podjęcia misji na tamtych terenach. Justyn zgodził się pojechać, ale tylko pod warunkiem, że jego przełożeni wyrażą zgodę. Zgromadzenie Misji przyjęło mandat założenia placówki misyjnej i 24 maja 1839 r., gdy Justyn miał 38 lat, został wysłany do Abisynii w charakterze Prefekta Stolicy Apostolskiej dla tego regionu.

Justyn de Jacobis dozwolił, by w misji ewangelizacji prowadziła go ręka Opatrzności. Był mocno zakorzeniony w duchu swojego Zgromadzenia. Szczególnie wyraźne były w jego życiu cnoty pokory, serdeczności, gorliwości oraz wytrwałości w obliczu cierpień i niezrozumienia.

Pan obdarzył Justyna intensywną wnikliwością w tradycję i kulturę Abisynii. Uczył się on języka, żył z ludźmi i pracował nad poprawą relacji międzyludzkich na płaszczyźnie lokalnej.  Był mężem wyprzedzającym epokę w spojrzeniu na inkulturację; w głoszeniu Ewangelii wykorzystywał zwyczaje i kulturę ludności tubylczej. Był także wspaniałym prekursorem dialogu ekumenicznego pomiędzy katolikami i chrześcijanami koptyjskimi.

Przez 20 lat Justyn oddawał siebie na służbę Ewangelii w Abisynii. Był doskonałym towarzyszem i formatorem kapłanów, którzy położyli fundamenty pod rozwój Kościoła Katolickiego w Abisynii. Po wielu cierpieniach i prześladowaniach, związanych ze skutecznym w rezultacie dążeniem do odbudowy Kościoła katolickiego w Abisynii, zmarł 31 lipca 1860 r. na skutek febry, na poboczu drogi w pobliżu Halai w Dolinie Alighedien.