Dwadzieścia siedem Sióstr Miłosierdzia oraz ich świecka towarzyszka w męczeństwie – członkini Stowarzyszenia Dzieci Maryi, przez swe świadectwo wiary są czystym refleksem Światła Chrystusa Zmartwychwstałego, którego naśladowały. Zostały one beatyfikowane 13 października 2013 r. w Tarragonie, w Hiszpanii, razem z innymi męczennikami, wśród których był również Ks. Fortunato Velasco Tobar i 13 towarzyszy, księża ze Zgromadzenia Misji.

Męczennicy są gwiazdami wiary, ponieważ oddali swoje życie wskazując na prawdziwe Światło, na Tego, który powiedział o sobie: “Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia” (J 8,12).

Idąc w ślady autora Apokalipsy (por. Ap 7, 13-14), który mówi o męczeństwie pierwszych Chrześcijan, odpowiemy na cztery ważne pytania: Kim one są? Skąd pochodzą? W jaki sposób oddały życie? Jakie wyzwania stawiają przed nami?

1) Kim są Siostry Miłosierdzia beatyfikowane w Roku Wiary? 

a) Są prostymi kobietami swoich czasów. Są zwyczajne przez pochodzenie społeczne, korzenie rodzinne, wykształcenie, funkcjonowanie w miejscu zamieszkania, sposób życia wiarą. Wszystkie były osobami znanymi w swoim środowisku, kwalifikowanymi i wykształconymi w dziedzinach, w których powierzona im została służba. Na ogół były kobietami radosnymi i pełnymi nadziei.

b) Są osobami WIARY zdecydowanej. Na swej ścieżce wiary były osobami, które chociaż nie ukończyły studiów teologicznych, to jednak ich serca były pełne pokory i prostoty. Wiarę otrzymały w rodzinach; była ona praktykowana w szkole, poprzez udział w katechezie w parafii, przez osobistą modlitwę i codzienne nawiedzanie Najświętszego Sakramentu. Z prostotą szukały światła woli Bożej dotyczącej ich przyszłości. Trwały mocno w wierze nawet pośród prześladowań.

c) Są kobietami WIARY doskonalonej przez modlitwę i lekturę. Od chwili wstąpienia do Zgromadzenia pogłębiały swoją wiarę z prostotą, osobistą odpowiedzialnością i troską. Służył temu plan formacji w Seminarium: modlitwa, studium Pisma Świętego, Katechizmu, Reguł Zgromadzenia, życiorysów Założycieli.

d) Są Siostrami Miłosierdzia WIARY jaśniejącej, która promieniowała, przekazywała i wyrażała radość i prostotę, ponieważ ich serca trwały w Jezusie Chrystusie. Przejawiało się to w ich spontanicznej modlitwie, w treści ich listów do rodziny oraz w życiu powołaniem: w trosce, pracy, modlitwie, relacjach we wspólnocie… Potwierdzają to świadectwa osób, które je znały.

e) Są Siostrami Miłosierdzia WIARY wypróbowanej. Jeżeli przyjrzymy się dokładnie ich życiu, w historii każdej z Sióstr dostrzeżemy próbę wiary, której moment kulminacyjny stanowiło męczeństwo. Doświadczyły prześladowań, pomówień, oszczerstw, nadużyć względem swej osoby… Stały się przedmiotem czystki religijnej, mającej na celu wyrzucenie Boga z opieki społecznej, służby zdrowia i edukacji.

f) Niektóre wypowiedzi świadczące o silnej wierze: „Modlę się do Boga, aby dał mi siłę do wypełnienia wszystkiego, czego zażąda ode mnie i do zniesienia cierpień, jak On tego pragnie, aż upodobnię się do Niego… i, jeżeli taka jest wola Boża, nie będę wahała się oddać swego życia… (S. Estefania Saldana Mayoral); „Któżby przypuszczał, że moją mamę wkrótce dotknie choroba? Nic nie możemy uczynić poza zwróceniem się do Boga z prośbą o cierpliwość dla siebie. Chociaż bowiem nawiedził nas tymi troskami, staną się one chwalebne, jakkolwiek ciężkie by się wydawały.” (S. Maria Pardo Diaz); „S. Maria Asunción Mayoral była gotowa na męczeństwo i wyznała to otwarcie, bez zwracania uwagi na groźby i drwiny milicji. Zachęcała Siostry do przyjęcia cierpień ze wzrokiem zwróconym na krzyż Chrystusa. Z wielkim zapałem prowadziła dusze do Boga” (świadectwo współsiostry ze Wspólnoty).

2) Skąd pochodzą ci świadkowie WIARY?   

a) Pochodzą z konkretnych miejsc, które można odnaleźć na mapie: trzy Siostry z Galicji, trzy z kraju Basków, inne trzy z Nawarry, dwie z Aragonii, siedem z Kastylii-Leon, trzy z Madrytu, jedna z La Mancha, jedna z Plasencia (Caceres), dwie z Walencji, dwie z Andaluzji i jedna z Wysp Kanaryjskich.

b) Pochodzą z Hiszpanii znajdującej się w określonym momencie historycznym: sytuacja ogólnego kryzysu, bezrobocie i ubóstwo, nieludzkie warunki pracy w fabrykach i na roli, analfabetyzm, ignorancja kulturowa i religijna, manifestacje uliczne, strajki…

 c) Pochodzą z Kościoła oskarżonego o bycie obcym dla ludzi: Kościół obwiniano o niesprawiedliwość społeczną, której faktycznym źródłem był światowy kryzys finansowy z 1929 r. i jego następstwa. Do Kościoła odnoszono się z niechęcią i prześladowano, a instytucje religijne działające na polu edukacji, miłosierdzia, opieki zdrowotnej i społecznej poddawano „oczyszczeniu”.  Ateistyczny komunizm starał się wykreślić imię Boga ze społeczeństwa.

d) Pochodzą z określonej „misji” służenia Ubogim: pięć z nich było Siostrami Służebnymi (Przełożonymi Wspólnot) – S. Asunción Mayoral w Schronisku dla Niewidomych w Madrycie, S. Maria Dolores Ursula Caro w Domu Miłosierdzia w Albacete, S. Martina Vazquez Gordo w Szpitalu i Szkole z Segorbe (Castellón), S. Josefa Laborra i S. Carmen Rodríguez Barazal przy internacie w  Betera (Walencja). Wszystkie zachęcały Siostry ze swoich Wspólnot do wytrwania w wierze w czasach prześladowań i zabiegały o odprawianie potajemnie w domu Mszy św. Szesnaście spośród męczenniczek było nauczycielkami, siedem – pielęgniarkami, a pięć opiekunkami społecznymi.

3) Z jakiego powodu i w jaki sposób Siostry Miłosierdzia z Hiszpanii oddały życie?

a) Zginęły, potwierdzając swoją tożsamość i dając świadectwo WIERZE:

Poprzez życie i śmierć głosiły z odwagą Jezusa Chrystusa, wybaczając prześladowcom i powierzając siebie w ręce Boga Ojca. Swoim życiem i uczynkami dały czynne świadectwo o Chrystusie i o wartości postępowania zgodnego z Jego nauczaniem. Wolały zginąć, niż zaprzeć się wiary i powołania poświęconego miłosierdziu. Kiedy S. Martina Vazquez Gordo została pojmana, wstawiała się za swymi Współsiostrami słowami Jezusa z Getsemani: „Jeżeli mnie szukacie, zostawcie pozostałe w spokoju. One mogą pomóc wam w szpitalach”…. i posłuchano jej.

b) Zginęły, ponieważ naśladowały Chrystusa    

Jedynym przestępstwem, jakie im zarzucano i do jakiego z prostotą się przyznawały było to, że “były Siostrami Miłosierdzia”… Zginęły, ponieważ były Siostrami Miłosierdzia – to był jedyny powód. Prześladowcy chcieli wykreślić Imię Boga z dzieł charytatywnych, z nauczania i z posługi chorym. Ale poprzez męczeństwo świadków wiary, Imię to pozostało niezatarte na zawsze.

4) Jakie wyzwania stawiają nam męczennicy? Wymieńmy niektóre z nich: 

Męczennicy za wiarę XX wieku w Hiszpanii, a w szczególności nasze Siostry, wyznawały swoją wiarę pośród silnego laicyzmu, propagandy komunistycznego ateizmu i we wrogim sobie środowisku. Z tego powodu wypędzono je z domów i miejsc służby, grożono i prześladowano.  Próbowały użyć wszelkich środków w zasięgu swych możliwości, aby uratować życie. Ale przebiegłość prześladowców była większa. Obecnie żyjemy w podobnych okolicznościach do tych, w których one żyły. Ich życie jest dla nas wyzwaniem i zaprasza nas do budowania historii przyszłości:

• powierzchowność i komfort dzisiejszej kultury zapraszają nas do pielęgnowania naszej wiary, aby wyznawać ją z odwagą i żyć radykalnie Ewangelią, ściśle łącząc wiarę z czynnym miłosierdziem;
• egoizm i komercjalizacja społeczeństwa są dla nas wezwaniem do życia w ewangelicznej wolności otrzymanym powołaniem, by dać to, co mamy i czym jesteśmy, z miłością i w wolności oraz by objawiać miłość Jezusa Chrystusa potrzebującym, którzy nas otaczają;
• odczucie pozornej „nieobecności” Boga i braku sensu życia u wielu ludzi zmuszają nas do zaangażowania w ewangelizację naszego otoczenia, do dbania o tych, którzy są zepchnięci na margines i zubożali; w centrum naszej działalności duszpasterskiej powinni być wszyscy cierpiący;
• związany z globalizacją brak wrażliwości na konkretnego człowieka, indywidualizm i kryzysy gospodarcze, wzywają nas – świadków miłosierdzia, do bycia bardziej wrażliwymi na potrzebujących, do okazywania zrozumienia i do oferowania pomocy ofiarom niesprawiedliwości;
• w atmosferze napięcia i przemocy możemy być, podobnie jak Siostry z Hiszpanii, świadkami miłosierdzia, dobroci, przebaczenia i pojednania, wcielając w życie Błogosławieństwa jako sposób naśladowania Jezusa Chrystusa;
• w obliczu cierpienia i w lęku przed gwałtowną śmiercią, Siostry ufały Bogu, trwały w jedności, modliły się i brały udział w Eucharystii, aby zebrać siły, przebaczyć i wyjść na spotkanie czekającej je śmierci z wiarą i spokojem – jest to dostępny dla nas wszystkich program życia chrześcijańskiego, w jakiejkolwiek trudnej sytuacji się znajdziemy.

Siła i spokój w ostatniej godzinie nie były zasługą samych Sióstr męczenniczek. Był to dar Ducha Świętego, o który modliły się i który potrafiły przyjąć. Otwierając się na Niego, czyniły to, co dotychczas – jako Siostry Miłosierdzia, pielgrzymi wiary, prorocy nadziei i świadkowie miłości. Tak jak żyły, tak też zginęły, pozostawiając Kościołowi wzór postępowania, dla budowania świata bardziej ludzkiego, w którym byłoby więcej miłości. Jest to ich najlepszą spuścizną i lekcją dla nas.

 S. Maria Angeles Infante SM