Nazywam się Siostra Anna Zappino i urodziłam się w Sorso, małej nadmorskiej wiosce na północ od Sardynii. Moi pobożni i praktykujący rodzice przekazali mi żywą i głęboką wiarę.

Mój ojciec Franceschino, wdowiec z 4 dziećmi, ożenił się z moją matką Antoniettą i jestem trzecią córką z drugiego małżeństwa. Moi rodzice, jako farmerzy, bardzo wcześnie rano wychodzili do pracy a wracali do domu późnym wieczorem. Dorastałam z moją starszą przyrodnią siostrą, którą bardzo lubiłam, ale gdy miała zaledwie trzynaście lat, opuściła rodzinę, aby wyjść za mąż. To wtedy, będąc sama w domu, zaczęłam intensywnie myśleć i zastanawiać się nad sensem życia, mimo że było tak wiele rzeczy, których nie rozumiałam.

Moja mama zdecydowała się wtedy wysłać mnie na kurs szycia i haftu z jedną dobrą kobietą z wioski, od której nauczyłam się wielu przydatnych rzeczy na przyszłość. W międzyczasie odczuwałam wielką potrzebę modlitwy i często zwracałam się w gorliwej modlitwie do Najświętszej Dziewicy znanej pod tytułem „Noli me tollere”, której sanktuarium znajdowało się w pobliżu naszego domu. Poprosiłam Ją, aby pomogła mi zrozumieć Boży plan dla mnie. Modliłam się również do Najświętszego Serca Pana Jezusa, aby poprowadziło mnie w znalezieniu właściwej drogi. Pewnego lata, kiedy miałam 21 lat, spotkałam Siostrę Marognę, Siostrę Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo, która przyjechała do swojego domu z wizytą rodzinną. To ona uzyskała pozwolenie od moich rodziców na wyjazd dla mnie do Turynu, mimo że otwarcie sprzeciwiali się mojemu wyborowi życia.

Natychmiast zostałam przyjęta do Postulatu i zostałam wysłana do szpitala Gradinigo w Turynie, gdzie zdałam sobie sprawę, że Boża Obecność i pomoc Matki Bożej „Nolli me tollere” prowadzą mnie do spełniania Jego woli we wszystkich okolicznościach. Podjęłam decyzję, mój wybór, o takiej drodze życia, z  wielkiej miłości do św. Wincentego, który przyśnił mi się miesiąc przed opuszczeniem domu. Po trzech miesiącach Postulatu wstąpiłam do Seminarium, czyli na drugi etap formacji, w San Salvario (Turyn) 31 maja 1952 r.

Po Seminarium zostałam wysłana do Tresnuraghes na Sardynii, aby uczyć dzieci w szkole, ale misja ta trwała krótko z powodów zdrowotnych. Przeniesiona do Sassari, wznowiłam studia i po złożeniu Ślubów Świętych zostałam wysłana na kolejną placówkę do Cagliari, gdzie uzyskałam dyplom zawodowej pielęgniarki na stanowiskach kierowniczych. Od 1962 r. pracowałam w różnych szpitalach i przez trzydzieści lat służyłam chorym pacjentom tak, jak nauczył nas św. Wincenty: służąc im na ciele i na duszy, z miłością i czułością, w każdych okolicznościach, nawet w najtrudniejszych. W szpitalu Ozieri otworzyłam oddział ortopedii i służyłam chorym do ukończenia 83 roku życia, kiedy zostałam przeniesiona do Sassari, gdzie obecnie mieszkam. Chociaż jestem już w starszym wieku – 91 lat, a moje poruszanie jest teraz ograniczone, codziennie dziękuję Panu Bogu za dar mojego drogiego powołania. Jestem bardzo szczęśliwa i nadal uczestniczę w misji Sióstr Miłosierdzia, poświęcając wiele czasu na modlitwę, drobne posługi i robótki na drutach dla ubogich razem z innymi starszymi Siostrami z mojej wspólnoty. Kiedy mamy już dużo wyrobów, wracam do Ozieri, aby je sprzedać, a dochód, który zarabiamy, jest przekazywany naszym biednym braciom i siostrom. W ten sposób wypełniamy naszą misję jako Siostry Miłosierdzia z miłości do Jezusa Chrystusa, naszego Pana i Najświętszej Dziewicy, Jedynej Matki naszego Zgromadzenia.

Siostra Anna Zappino, Siostra Miłosierdzia Prowincja Sardynii