Dla Ghébré Michała, męczennika poszukującego prawdy, znajomość różnych twierdzeń teologicznych była niewystarczająca. Zależało mu na prawdzie opartej na Pismach, wyrażonej przez Ojców Kościoła, sformułowanej przez pierwsze Sobory oraz takiej, wobec której żywy Kościół  pozostawał wierny od samego początku.

Ghébré Michał urodził się w 1788 r. w prawosławnej rodzinie mieszkającej w Dibo (Prowincja Gjam w Etiopii), w pobliżu klasztoru Mertulé Mariam. Po ukończeniu przyklasztornej szkoły ponadpodstawowej został przyjęty do tamtejszego nowicjatu.

Jako mnich przez sześć pierwszych lat wiernie wypełniał obowiązki swego stanu i uważnie studiował Pismo Święte, dorobek pierwszych Soborów, pisma Ojców Kościoła oraz wszelkie inne dokumenty, które mógł znaleźć. W 1813 r. uzyskał tytuł Doktora Teologii, lecz jego pragnienie głębokiego poznania prawdy nie zostało jeszcze zaspokojone. Rozpoczął więc trwającą jedenaście lat pielgrzymkę w poszukiwaniu „wiedzy”, udając się do najznakomitszych klasztorów Etiopii i Erytrei.

Dejazmatch Wiebie, książę Tigray, mianował Ghébré Michała członkiem delegacji udającej się do Kairu, by wyjednać u tamtejszego patriarchy wyznaczenie biskupa dla Etiopii, która mu podlegała zgodnie z jurysdykcją kościelną. Ze względów bezpieczeństwa delegacji towarzyszył katolicki kapłan, Justyn de Jacobis, który przyjął zaproszenie pod warunkiem, że wszyscy jej członkowie udadzą się po zakończonej misji do Rzymu, by oddać hołd papieżowi Grzegorzowi XVI. Niestety, po spotkaniu z kairskim patriarchą Petro i po spełnieniu trudnej misji, tenże patriarcha surowo zabronił delegatom – pod groźbą ekskomuniki – podróży do Rzymu. Zdobyli się jednak na odwagę i udali się do Wiecznego Miasta, gdzie mogli przyjrzeć się z bliska żywej wierze Kościoła katolickiego. Ghébré Michał odkrył, że wiara ta stanowi harmonijną kontynuację nauczania starożytnego Kościoła Etiopskiego.

Po okresie wątpliwości, studiów, modlitwy, postów i debat teologicznych Ghébré Michała, w lutym 1844 r. Prefekt Apostolski Justyn de Jacobis przyjął od niego wyznanie wiary katolickiej. Po sześciu latach, 1 stycznia 1851 r., Abba Ghébré Michał, został potajemnie /w ruinach kościoła Aliteny/ wyświęcony na kapłana. Natychmiast zaangażował się w nawracanie na wiarę katolicką swych współziomków. Jego zapał, świętość życia, wyważona doktryna i nauczanie były kluczowymi narzędziami w przezwyciężaniu uprzedzeń wobec Kościoła Katolickiego. Dzięki jego wpływom, wielka liczba kandydatów ze środowiska monastycznego, stała się fundamentem dla przyszłego duchowieństwa katolickiego.

Charyzmat Ghébré Michała był tak znaczący, że patriarcha koptyjski i cesarz wszczęli prześladowania. Za namową hierarchy, cesarz Theodore uwięził zakonników i kapłanów nawróconych na wiarę katolicką. Byli bici i torturowani, celem wymuszenia na nich zaparcia się wiary. Patriarcha i cesarz byli jednak zawstydzeni ich siłą i wytrwałością. Abba Ghébré Michał prawie rok przecierpiał w więzieniu, a wszyscy, którzy się z nim spotykali, byli pod wrażeniem jego postawy, jednak z obawy przed prześladowaniami nie przyłączyli się w pełni do Kościoła.

W 1854 r. Abba Ghébré Michał został wezwany na przesłuchania przez samego cesarza, który namawiał go do powrotu na łono Kościoła koptyjskiego. Został poddany okrutnemu biczowaniu. Miesiąc później cesarz ponownie przesłuchiwał Ghébré Michała w obecności brytyjskiego ambasadora i skazał go na śmierć przez rozstrzelanie. Wobec apelu ambasadora i innych dygnitarzy zamienił wyrok śmierci na dożywotnie zakucie w żelazne kajdany. Dźwigając je na opuchniętych rękach i nogach, Abba Ghébré Michał był zmuszony podążać wszędzie za cesarzem.

Dnia 29 sierpnia 1855 r., zmarł jako męczennik nowo powstałego na tych ziemiach Kościoła Katolickiego. Justyn de Jacobis poinformował Przełożonego Generalnego Zgromadzenia Misji o śmierci Ghébré Michała, nazywając go zarówno „postulantem” i „seminarzystą” Zgromadzenia.