Wincenty i Ludwika zauważyli, że oddawanie bezpośrednich posług Ubogim sprawiało damom wywodzącym się ze szlachty i burżuazji wiele trudności. Niełatwo było przekroczyć barierę klas społecznych. Panie zanosiły posiłki, rozdawały odzież, niosły pocieszenie. Ubrane w piękne suknie odwiedzały ówczesne slumsy, w których mieszkała sam nędza: było to wielkie wyzwanie! Zachodziła ogromna różnica pomiędzy ideałem służby a realnymi społecznymi ograniczeniami. Środowisku rodzinnemu tych kobiet nie zawsze odpowiadała ich działalność.

Małgorzata Naseau, 34-letnia wiejska dziewczyna z Suresne, nauczyła się czytać prosząc przechodniów o pomoc, gdy poznawała kolejne litery. Z kolei ona sama, wraz innymi dziewczętami ze swojej wioski, uczyła czytać dzieci. Kierowała się w swojej pracy jedynie intencją służenia Bogu. Podczas misji głoszonych przez kapłanów ze Zgromadzenia Misji spotkała Wincentego a Paulo. W 1630 r. przybyła do Paryża aby zaoferować Wincentemu i Ludwice chęć pomocy paniom z bractw.

Ludwika  miała intuicję, że podobne do Małgorzaty dziewczęta mogłyby zapewnić konkretną, codzienną posługę najuboższym. Wincenty był również szczęśliwy, że proste wieśniaczki mogą nieść pomoc potrzebującym. Powstałyby jednak w ten sposób  dwie grupy, podzielone ze względu na przynależność do różnych warstw społecznych: z jednej strony damy z wysokich rodów, z drugiej – „pokorne dziewczęta ze wsi”. Nie wyglądało na to, aby takie rozwiązanie przyjęło się na trwałe.

Po trzech latach refleksji, myśli tych trojga spotykają się. Trzy historie życia, trzy powołania schodzą się w jednym punkcie i łączą w służbie Ubogim. Trudności, z jakimi borykały się bractwa, otwierają drogę czemuś zupełnie nowemu: 29 listopada 1633 r. powstaje Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia.