Z tej pewności, z jaką nasze Konstytucje wyjaśniają nasze bycie razem dla misji (por. K 32), we wrześniu 2023 roku przybyłyśmy do Paryża na Wincentyńską Sesję: 59 Sióstr z 26 krajów utworzyło tę piękną międzynarodową wspólnotę Sióstr Miłosierdzia, od 7 do 10 lat powołania.

Odpowiadając na wezwanie, „otworzyłyśmy” drzwi języków, kultur, kontynentów, wieku i sposobów służby i przekształciłyśmy tę Sesję w żyzny grunt, na którym marzenie naszych Założycieli może nadal wzrastać. To Bóg chciał, aby to Zgromadzenie młodych kobiet z różnych krajów tworzyło jedno serce; Zgromadzenie, które ma na uwadze cel, a nie dzieło, które ogranicza się do stylu służby, kraju, regionu lub języka. Nasz cel, którym jest służba Chrystusowi w osobie Ubogich, posyła nas nieustannie do czynienia miłosierdzia poprzez spotkanie, a tym samym do głoszenia naszej radości z przynależności do Boga.

Podczas tych dni zaczerpnęłyśmy bezpośrednio ze źródeł naszego charyzmatu i doświadczyłyśmy, jak cała nasza istota została nasycona świeżością, która pochodzi z ciągłego powracania do Ducha, który poruszył naszych Założycieli, stąpania po tym samym gruncie tego śmiałego fundamentu oraz rozpoznawania i podejmowania wyzwań, które ta pierwotna śmiałość nadal stawia przed nami dzisiaj, aby uszanować otrzymane dziedzictwo.

Stałyśmy się bardziej świadome zobowiązania do uczenia się życia i podróżowania razem oraz ciągłej potrzeby odnawiania serca i ducha poprzez pielęgnowanie solidnego życia wewnętrznego.

Zgromadzenie wczoraj i dziś nie jest już częścią książek, które studiowałyśmy lub wiadomości z daleka; stało się miejscami, twarzami, świadectwami, relikwiami, miłością strzeżoną i podtrzymywaną z pokolenia na pokolenie. Jesteśmy pewne, że Zgromadzenie jest kochane przez Boga i chcemy nadal być częścią tego dziedzictwa, które zawsze spieszy do świadczenia miłosierdzia, za przykładem Maryi, naszej Matki.

Jesteśmy szczególnie wdzięczne Bogu, Siostrze Françoise i jej Radzie oraz wszystkim, którzy niestrudzenie pracowali, aby ofiarować nam ten czas łaski: od prelegentów, koordynatorów i tłumaczy, aż po cichych i anonimowych ofiarodawców. Cieszymy się wyjątkowym doświadczeniem przeżywania międzynarodowości i braterstwa, powrotu do naszych korzeni. Potwierdza to nasze pragnienie, aby nadal służyć Chrystusowi w osobie Ubogich i prosimy Boga, aby to tylko Jego Duch posłał nas do przekroczenia bram …

Niech Maryja ze sceny Nawiedzenia przynagla nas do pośpiesznego powrotu do naszej służby, abyśmy mogły nieść Jezusa wszystkim tym, którym służymy, z łagodnością i serdecznością.